Αυτά τα ΚΑΡΦΙΑ δεν έχουν Βατράχους, δεν έχουν Μάκηδες, δεν έχουν ούτε καν τους κωλο- άγγλους. Είναι ένα κομμάτι από όλα αυτά που όλοι μας έχουμε ζήσει δεκάδες χρόνια τώρα. ’λλος πιο πολύ, άλλος πιο λίγο αλλά που στον καθένα μας ξεχωριστά βρίσκουμε τα ίδια εκείνα σημάδια χαραγμένα μέσα μας.

Τα "ΚΑΡΦΙΑ" σήμερα είναι τα καρφιά εκείνα που είναι καρφωμένα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Είναι τα καρφιά εκείνα που όσο και αν με έχουν πονέσει και πληγώσει θα τα κρατάω σφιχτά στα χέρια μου. Θα με συντροφεύουν μέχρι το χώμα να με σκεπάσει κάποια μέρα.

Μπήκαν οι μπουλντόζες μπήκαν. Λες και έμπαιναν οι Τούρκοι στην Πόλη ένιωσα. Κάθε κομμάτι που πέφτει και ένα ράγισμα στην καρδιά μου. Κάθε κόψιμο από την μπουλντόζα και λαβωματιά του βάρβαρου Μωεμεθανού στο ίδιο μου το σώμα. ’ψυχα αυτά τα γαμημένα τα τσιμέντα αλλά με πόσα κρυφά μυστικά χωμένα μέσα τους. Πόσα δάκρυα, άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης. Πόσους κτύπους της καρδιάς μου.

Σε λίγες μέρες το άλλοτε γήπεδο της ΑΕΚ το θρυλικό Στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας θα θυμίζει την αλάνα που βρήκανε οι πρώτοι ΑΕΚτζήδες εκεί πίσω στις αρχές του 1920.

.... Μες το άδειο σπίτι μπαίνω, το άρωμα σου ανασαίνω, λιώνω που δεν είσαι πια εδώ...

Ο Φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες. Έτσι λέει η παράδοση.

Και εάν όλα πάνε καλά σε ένα χρόνο και κάτι η ΑΕΚ μας θα έχει νέο σπίτι και εμείς έναν νέο Ναό.

Και ο νέος Ναός θα είναι όλος μια Σκεπαστή και αυτό με κάνει να γουστάρω και ας ξέρω ότι σαν την Θύρα 9-10-11 δύσκολα θα έχουμε για να στεγάσουμε τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας και τους αγώνες μας. Πάντως ο Θείος εκεί πάνω και ας την βλέπει να θρυμματίζεται θα μας δίνει την ευλογία του για το μέλλον που έρχεται.

Οι μπουλντόζες μπήκαν. Πάτησαν την Πόλη αλλά μην μου στεναχωριέσαι κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θά ναι.

Ήδη η 21 είναι παρελθόν και σε λίγες μέρες και το αγαπημένο κομμάτι του σπιτιού μας θα μας αφήσει και αυτό..

’ ρε Σκεπαστή που να βρώ άλλη να σου μοιάζει. Με πήρες πιτσιρικά και αμούστακο στην αγκαλιά σου εκεί πίσω στις αρχές του '80 και τώρα πλέον ολόκληρο άνδρα και με οικογένεια με είχες ακόμη σφιχτά αγκαλιασμένο.

Αναπολώ πλέον εκείνες τις στιγμές όταν πρωτομπήκα και ένιωσα την μαγεία σου. Οι φωνές του κόσμου με σήκωναν και μένα στα ουράνια παρέα με όλους τους άλλους εκστασιασμένους. Έρχονται στο μυαλό μου και δακρύζω. Ακόμα να το χωνέψω ότι σε χάνω. Σε έχασα.

Η θρυλική νεκροκεφαλή θα είναι πάντα στην θέση της. Ο Μίμης ανεβασμένος σε ένα από τα κάγκελα και να βρίσκεται σε άλλον πλανήτη. Το μικρό ξανθό αγόρι με το πανό Super ΑΕΚ σαν κεντρικός ενορχηστρωτής της ορχήστρας έδινε τα προστάγματα. ΑΕΚάρα σε αγαπώ...

Πιο πέρα ο άλλος γυμνός της Σκεπαστής, ο πάντα συμπαθητικός Μπάμπης συντόνιζε τον κόσμο στο... ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΝΑΟ... και η μαγεία συμπληρονώνταν με την καρδιά και την φωνή όλων όσων βρεθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια εκεί μέσα.

Πόσες φορές δεν βρέθηκα κολλημένος στα κάγκελα σου σε κάθε γκόλ; Πόσες φορές δεν έμεινα τελευταίος μέχρι να φύγουν όλοι ώστε να σε έχω δικιά μου και να μην σε χορταίνω;

Τι να πρωτοκρατήσω στο μυαλό μου. Το ατελείωτο τραγούδι; Τους καλούς μου φίλους και αδελφούς;

...Σε θυμάμαι και αρρωσταίνω, δεν αντέχω να πεθαίνω, πες μου που να ψάξω να σε βρω...

Καλές στιγμές έζησα πολλές αλλά και κακές. Και ορισμένες από αυτές στο παιχνίδι του χρόνου που θα πάρουμε μαζί μας είναι. Το 1-3, το στημένο, είναι το μόνο παιχνίδι που σε άφησα και έφυγα νωρίτερα. Ακόμη και τώρα λυπάμαι που έχασα τα τελευταία εκείνα 15 λεπτά και ας είχαν κάνει τα κονέ τους τότε οι Θεολόγηδες και οι Μπαλλήδες.

Θυμάμαι το ντού των μπάτσων επί Ζαφειρόπουλου και το "ΖΗΤΑ Γαμήσου και άντε παραιτήσου" δονούσε την ατμόσφαιρα δείχνοντας παράλληλα ότι η οικογένεια της ORIGINAL21 μεγάλωνε όλο και πιο πολύ.

1988 είχαμε τότε και μέχρι σήμερα μπάτσους δεν ξανάδαμε εκεί μέσα από τότε. ’ντε έκαναν το λάθος μια φορά σε ένα ματς με τον Πανιώνιο και το μετάνιωσαν και μια ακόμη φορά που είχαμε μείνει καμιά 150αριά για να κάνουμε καζούρα σε βάζελους ή γαύρους δεν θυμάμαι.

Έλα να νιώσεις πως είναι η Ζωή και όλα τα ωραία μέσα στην Σκεπαστή... λέει το τραγουδάκι και θα μας συντροφεύει για πάντα πλέον. Ξέχωρα που τα τελευταία χρόνια είχαν πλέον γίνει ρουτίνα και οι εξωτερικές αστυνομικές εκκαθαρίσεις!!! Το πιάσατε ελπίζω το υπονοούμενο!

Θυμάμαι τον Κώστα τον Τσινίτα, θυμάμαι και άλλους αλλά για μένα ο Κώστας εκτός από αδελφός ήτανε και σύμβολο. Δύσκολα θα ξαναβρούμε κάποιον να του μοιάζει. Κάθε φορά που έμπαινα μέσα βλέποντας τον με την υπόλοιπη παρέα του ένιωθα πιο καλά. Τα τελευταία χρόνια πριν μας αφήσει για το club εκεί πάνω τον είχα χάσει ήδη από την Σκεπαστή. Τον είχε κερδίσει η 3 παρέα με τον Νίκο τον Κυριάκο, τον Φώτη. Όλοι μια παρέα μαζί αυτοκόλλητοι. Μαζί στην Σκεπαστή, μαζί και στην 3. Χάσαμε τον Κώστα λίγο πριν ο Τόνι σκοράρει στην Σκοτία, χάσαμε και τα κολλητάρια του που από τότε έκοψαν και το γήπεδο.

Από τότε κατάλαβα ότι κάποια πράγματα δεν θα μπορέσω ποτέ εύκολα να τα εξηγήσω. Από τότε κατάλαβα ότι η ανθρώπινη λάβα της Σκεπαστής είχε πολύ περισσότερα να μου δώσει που ακόμα εγώ δεν τα πολυκαταλάβαινα.

Τα ένιωσα και φέτος που έμεινα τόσο μόνος στο μεγαλύτερο διάστημα εκεί μέσα. Τα κρύα τσιμέντα ήθελαν πάντα ζεστές καρδιές και φέτος οι καρδιές εκεί μέσα και ειδικά οι ζεστές ήταν ελάχιστες. Αλλά ας μην τα σκαλίζω αυτά.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες αλλά αρκούμαι σε αυτά τα στίγματα που έχουν μείνει στο μυαλό μου καρφωμένα, υπάρχουν και άλλα, αλλά αφήστε ο καθένας μας να έχει τις δικές του προσωπικές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που μας έβρισκε στο γήπεδο της ΑΕΚ.

Ωραία χρόνια μαγικά πέρασα στην Σκεπαστή. Εκεί μεγάλωσα, εκεί γέλασα, εκεί έκλαψα, εκεί... Πάντα στην καρδιά μου ο ψυχρός αυτός τσιμεντένιος χώρος με την απέραντη ζεστασιά. Πάντα θα μου κάνεις παρέα. Πάντα θα σε έχω στο μυαλό μου να έχω να λέω σε επόμενες γενιές που θα την ζούνε πλέον μόνο από διηγήσεις και φωτογραφίες.

Έλεγα να έγραφα και για τα της Κυριακής αλλά ας κρατήσω αυτό το καρφί σφιχτά καρφωμένο στο χέρι μου και ας συνεχίσω το βάδισμά μου στην ανηφόρα που ανεβαίνουμε όλοι μαζί και δεν εννοώ μόνο αυτή της Οικογένειας αλλά όλων των ΑΕΚτζήδων. Γιατί μπορεί να μας χωρίζουν πολλά πλέον αλλά θέλω να πιστεύω ότι μας ενώνει η ΑΕΚ ακόμη.

Ραντεβού λοιπόν στο νέο μας Σπίτι σε λίγους μήνες πιστεύω. Στο μυαλό μου δεν υπάρχει ούτε μία ώρα καθυστέρηση. Κυρ-Γιάννη το έχω ξαναπεί στο ραντεβού που έχεις με την ιστορία φρόντισε να είσαι συνεπής.

...Κάθε βράδυ κλαίω και πονώ, και κοιτώ ψηλά στον ουρανό... Φεγγάρι μου χλωμό...!

Θα τον βρούμε τον δρόμο μας ρε σεις μην μασάτε και μην σας παρασέρνουν. Καλημέρα ΑΕΚάρα.
ΑΕΚ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

"Καρφής"

Από το εφημεριδάκι ΔΙΣ...ΟΣΜΙΑ Νο106- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003.
Αφιερωμένο σε αυτούς που ξεχνάνε έτσι απλά... τι εστί Α.Ε.Κ.